Otyłość jest nadmiarem tkanki tłuszczowej w stosunku do beztłuszczowej masy ciała (czyli masy kości, mięśni, narządów wewnętrznych, wody). Występowanie otyłości u dzieci ma charakter epidemiczny i jest najczęstszą współczesną chorobą cywilizacyjną. Częstość występowania otyłości u dzieci w europejskich krajach wysokorozwiniętych oszacowano na około 10-15%, w Polsce analizy wskazują na ok. 2,5-12% dzieci.
Częstość występowania nadwagi i otyłości wśród dzieci w Europie ciągle wzrasta, dlatego niezbędne staje się podjęcie skutecznych działań zapobiegawczych. Obecnie prowadzone są intensywne dyskusje, jakie powinny być to działania i kiedy należy je wdrażać. Przede wszystkim trzeba zwrócić uwagę na trzy aspekty życia dzieci, które decydują o środowiskowych czynnikach sprzyjających lub niesprzyjających występowaniu otyłości. Są to: sposób żywienia, poziom aktywności fizycznej oraz nasilenie siedzącego trybu życia, o którym decyduje liczba godzin spędzonych przed telewizorem i komputerem. Programy prewencyjne powinny zawierać prosty przekaz i skupiać się na jednym z wymienionych powyżej czynników, na przykład modyfikacji sposobu żywienia lub zmniejszeniu czasu oglądania telewizji. Mogą to być również interwencje obejmujące dwa z tych czynników lub nawet wszystkie trzy czynniki. W wielu przypadkach program interwencyjny należy dopasować do szczególnych cech grupy dzieci, których program ma dotyczyć. Na przykład dziewczynki i chłopcy zapewne będą wybierać odmienne dyscypliny sportowe lub inne rodzaje aktywności fizycznej. O przydatności określonej akcji decyduje również wiek dzieci. Wiele różnic dotyczy dzieci uczących się w szkole podstawowej i szkołach ponadpodstawowych. Istnieją różnice dotyczące dostępności do ośrodków sportowych (hal, basenów, kortów, itp.) oraz możliwości interwencji dotyczących sposobu żywienia (np. czy dzieci mają możliwość wyboru posiłków w stołówce szkolnej lub sklepiku szkolnym). Czasem istotne znaczenie mają kulturowo uwarunkowane różnice w sposobie żywienia dotyczące na przykład dzieci pochodzących z różnych klas społecznych lub o zróżnicowanym pochodzeniu etnicznym. Specjalnej opieki wymagają dzieci z istniejącą już nadwagą lub otyłością.
Następnym problemem jest pytanie, kiedy podjąć działania zapobiegawcze i kto powinien je prowadzić. Oczywistym miejscem tych działań są szkoły, ponieważ można w nich dotrzeć praktycznie do wszystkich dzieci. Ponadto w szkołach można potencjalnie skutecznie wspierać prozdrowotny styl życia i wdrażać programy promowania zdrowia. Ale należy zauważyć, że programy oparte o szkoły mogą okazać się nieskuteczne, o ile nie są wspierane przez rodziców lub inne struktury społeczne. Dlatego zaangażowani powinni być również rodzice i rodzeństwo, na przykład poprzez wprowadzenie „dni otwartych” lub innych specjalnych wydarzeń, które wpłyną na pogłębienie wiedzy. W ten sposób można osiągnąć kontynuowanie działań również w domu. Idealna interwencja jest związana z poprawą samooceny dzieci, motywuje je do kontynuowania prozdrowotnego trybu życia i ułatwia osiąganie oraz utrzymanie właściwej wagi ciała w stosunku do wzrostu również w dorosłym życiu. Ważne jest jednak również branie pod uwagę możliwych działań ubocznych, dotyczących zdrowia fizycznego lub psychicznego dzieci. Na przykład program nie powinien skłaniać dzieci o prawidłowej wadze ciała do jej zmniejszenia, ani pogłębiać problemów dotyczących samooceny u dzieci, które mają nadwagę lub otyłość. Dlatego każdy kto zajmuje się edukacją na temat walki z otyłością u dzieci, powinien posiadać wielką wiedzę i przekazywać ją w sposób ostrożny.
mooceny dzieci, motywuje je do kontynuowania prozdrowotnego trybu życia i ułatwia osiąganie oraz utrzymanie właściwej wagi ciała w stosunku do wzrostu również w dorosłym życiu. Ważne jest jednak również branie pod uwagę możliwych działań ubocznych, dotyczących zdrowia fizycznego lub psychicznego dzieci. Na przykład program nie powinien skłaniać dzieci o prawidłowej wadze ciała do jej zmniejszenia, ani pogłębiać problemów dotyczących samooceny u dzieci, które mają nadwagę lub otyłość. Dlatego każdy kto zajmuje się edukacją na temat walki z otyłością u dzieci, powinien posiadać wielką wiedzę i przekazywać ją w sposób ostrożny.